Nawożenie zbóż

W nawożeniu zbóż ozimych centralny wpływ na plon ma pierwotna doza azotu użytkowana wiosną. To od niej może zależeć przede wszystkim ilość źdźbeł, w konsekwencji obsada kłosów, jaka w fundamentalnym stopniu odgrywa wpływ na plon ziarna.

Pszenica ozima jest zbożem o raczej wielkich wymaganiach wodnych oraz reaguje spadkiem plonu w latach o mniejszej ilości opadów, przede wszystkim na lżejszych glebach. Spore zapotrzebowania wodne występują od fazy krzewienia do finiszu fazy strzelania w źdźbło, a dla licznych odmian do rozpoczęcia kwitnienia. Nadmiar wody służy postępowi infekcji grzybowych i co więcej obniża stan ziarna. Pszenica ma dosyć duże wymagania cieplne podczas całego okresu wegetacji. Słoneczna jesień wpływa na wzrost mrozoodporności.

Uwielbia ciepłą jesień, krótką zimę a ponadto wczesną, słoneczną wiosnę a oprócz tego równomierne, umiarkowane opady. Pszenica nie reaguje odpowiednio na nawożenie poprzez obornik bydlęcy, wtenczas utrudnione jest sporządzenie roli pod siew. Nawożenie azotem zaleca się stosować wczesną wiosną, z chwilą ruszania wegetacji pszenicy. Dobrze jest nie zapominać o tym, że zboża pobierają najwięcej, bo ponad 70% azotu od fazy krzewienia do fazy rozpoczęcia kłoszenia, poprzez co dawki azotu należy stosować doglebowo w 2-3 terminach. Nie powinniśmy stosować się jednorazowo więcej jak 60 kg/ha azotu. Pszenicę ozimą zaleca się nawozić wiosną dawką być może 20-25 kg azotu na niejedną przewidywaną tonę ziarna, już po uwzględnieniu możliwych zasobów glebowych.

Akuratne nawożenie fosforem plus potasem podnosi odporność pszenicy ozimej na choroby, mróz, niedobory wody plus wyleganie. Decyduje też o błyskawicznym wypełnieniu ziarna jak również równomiernym dojrzewaniu.